تاثیر کاهش سطح باز چاهک خوراک دهی پره ای بر عملکرد تیکنر مس - مولیبدن فاز 2 مجتمع مس سرچشمه
By
شیرکو شرفی، حسین کاکایی، غلامعباس پارساپور، محمدرضا گودرزی، امیدرضا بشیری، علی قاسم پور، صمد بنیسی
Published in
دهمین کنفرانس مهندسی معدن
at
1400
Direct link:
http://kmpchemmat.ir/pii/253578
Abstract
تیکنرها با ته نشینی ذرات موجب افزایش غلظت دوغاب در ته ریز و بازیابی آب جهت استفاده مجدد در فرآوری مواد معدنی می شوند. با توجه به کارایی مناسب چاهک خوراک دهی پره ای فاز ۱، در تیکنر فاز ۲ نیز، چاهک خوراک دهی پره ای با کاهش حدود ۴۰ درصدی فاصله بین پره ها و افزایش حدود ۳۰ درصدی عرض طاقچه ها نسبت به فاز ۱ نصب شد. این تغییرات، برای فراهم کردن دو شاخص مهم طراحی چاهک خوراک دهی، یعنی افزایش زمان ماند مواد و توزیع بیشینه انرژی در چاهک، اعمال شدند. نتایج نشان داد که در مقایسه با چاهک پره ای تیکنر مس - مولیبدن فاز ۱، زمان ماند مواد در چاهک فاز ۲ افزایش یافت. مجموعه این اصلاحات، باعث کاهش ۲۵٫۵ درصدی کدورت آب سرریز تیکنر، افزایش ۲ واحدی درصد جامد ته ریز و کاهش ۹ درصدی گشتاور وارد بر پاروهای تیکنر فاز ۲ نسبت به تیکنر فاز ۱ گردید.
Keywords
تیکنر، چاهک خوراک دهی پره ای، زمان ماند، توزیع انرژی، گشتاور، کدورت آب سرریز، سرچشمه
|